قبل از درک انقلاب روانکاری هوشمند، تشخیص اینکه چه چیزی جایگزین آن می شود، ضروری است. روشهای روغنکاری سنتی - چه روغنکاری دستی یا سیستمهای خودکار مبتنی بر تایمر اولیه - محدودیتهای رایج و پرهزینه دارند:
کاربرد ناسازگار : تکنسین های انسانی که از گریس اسلحه ها یا تایمرهای اولیه که باعث تخلیه روان کننده می شوند استفاده می کنند، نمی توانند تغییرات در بار، سرعت یا شرایط عملیاتی ماشین را در نظر بگیرند.
ضایعات بیش از حد روغن کاری : روانکار اضافی فقط نشان دهنده ضایعات محصول نیست، بلکه آلاینده ها را جذب می کند، مشکلات تعمیر و نگهداری را ایجاد می کند و در محیط های غذایی، خطرات آلودگی را به همراه دارد.
آسیب ناشی از روغن کاری : روانکاری ناکافی منجر به افزایش اصطکاک، تجمع گرما و تسریع سایش قطعات می شود که منجر به خرابی زودرس می شود.
شکاف های مستندسازی : سیستم های دستی به ندرت سوابق قابل تاییدی از فعالیت های روانکاری را برای پیگیری انطباق یا نگهداری ارائه می کنند.
یک پمپ روغنکاری الکتریکی معمولی در سیستمهای سنتی متشکل از یک موتور DC، بدنه پمپ و مخزن روغن است که از اصول مشبندی چرخ دنده برای انتقال روانکننده از یک مخزن مرکزی به نقاط توزیع استفاده میکند -1. این سیستم ها در حالی که عملکردی هستند، جدا از داده های عملکرد ماشین کار می کنند و قادر به تنظیم با شرایط عملیاتی واقعی نیستند.
